Het Bike Festival in Willingen is een begrip op de kalender. Samen met de Bike Festivals in Riva del Garda en Saalfelden Leogang vormt het een drieluik aan festivals waarvan Willingen de tweede uit de reeks is. Afgelopen pinksterweekend was het een vierdaags fietsfestijn in de Duitste stad, dat zo’n 1,5 a 2 uur over de grens ligt. Naast de Bike Expo waar menig merk te vinden is, is er de iXS Downhill cup, Enduro wedstrijd, Lazer junior cup en op zaterdag een marathon.
120 kilometer afzien
In het kader van een stukje uitdaging schreef ik me in voor de 120 kilometer. De langste afstand van de BikeMarathon van Willingen, of zoals de Duitsers het zeggen: die lange-strecke. Daarnaast heb je nog de mittlere en kurze strecke. Ofwel de middel en korte marathon. De route bestaat uit een combinatie van maximaal drie ronden. De eerste ronde (kurze strecke) is 53 km, de tweede ronde 37 km en de laatste ronde is dan nog 33 km. Voor de middellange afstand rij je een combinatie van de eerste en de tweede ronde en bij de langste afstand mag je nog opmaken voor de extra derde ronde.
Bij het inladen van de route in m’n navigatie gaf die aan dat het aantal hoogtemeters rond de 3500 zal zijn en dat is fors. We kunnen ons dus opmaken voor pittige dag in het zadel, en dat bleek ook wel. Bij de aanvang van de tweede en derde ronde is er een feed-zone. Samen met twee vrienden hadden we daar een kratje neergezet met nieuwe bidons, voeding en extra reservemateriaal.
Vroeg op en fris onderweg
De start van de marathon is om 7:30 uur en na een kort nachtje in de buurt van Willingen zijn we ruim op tijd voor de start. We kunnen ons rustig klaarmaken en de spullen in de feed-zone zetten. Het is een frisse, maar zonnige ochtend dus qua kleding hoeven we niet heel lang na te denken. Nog even een dun jasje voor de start en een paar armstukken voor de eerste 1,5 a 2 uur. Een minuut na de elite worden ook wij weggeschoten en draaien we direct een korte maar steile asfalt klim op en is het peloton al een lang lint. We rijden het dorpje door en vanuit daar volgt er een lange klim van ruim 2 km en gezien de lengte van de marathon probeer ik een goed tempo te vinden dat ik lang kan volhouden. Door deze lange klim ontstaan er kleine groepjes van mensen die een gelijk tempo hebben. Sommigen rijden net een tandje harder omhoog, maar die haal ik in de afdaling weer in terwijl anderen mij in de afdaling weer voorbij schieten.
De afgelopen periode is het ook in Willingen droog geweest, dus het parcours ligt er stoffig bij. Hier en daar een klein bergstroompje dat je kruist, en één of twee kleine beekjes waardoor je toch wel wat modder voor je wielen krijgt. De eerste ronde gaat sneller voorbij dan ik vooraf had ingeschat en nadat ik m’n armstukken heb weggelegd en nieuwe bidons heb gepakt in de feed-zone begin ik aan ronde 2.
Klimmen of harken?
Het begin van de tweede ronde is op z’n zachts gezegd pittig te noemen. Na de feed-zone, die al op oplopende Shötterweg ligt, draai je een hele steile ‘serpentinen’ klim op waarbij de watergeulen, wortels en stenen het nog eens extra lastig maken om te blijven rijden. En als je dat pittige stuk hebt gehad blijft de weg nog heel lang doorlopen, tot het hoogste punt van de Ettelsberg. Daar waar ook de lift eindigt, en het BikePark begint. Ook het terras van feest-berg-hut Sigi’s Hutte zit al goed vol en de gasten daar hebben zich waarschijnlijk goed vermaakt met de grimassen en harkende mountainbikers die er boven komen. Overigens zat de sfeer er wel goed in rondom de Ettelsberg, want de downhillers juichen je toe vanuit de lift en ook onderweg wordt ik regelmatig door passerende wandelaars of andere fietsers aangemoedigd.
De tweede ronde blijkt achteraf de meest zware, en hier had ik ook de meeste moeite mee. Deze ronde heeft ook de meeste hoogtemeters, in verhouding tot de lengte ervan. Onderweg zitten een paar heel lange klimmen, waar geen eind aan lijkt te komen. De langste klim, was er één met een heel steil middenstuk waar ik van de fiets moest doordat mijn voorganger helaas niet door kon rijden. In tegenstelling tot het overgrote deel van de marathon was dit een single track, waarbij inhalen niet mogelijk was. Inmiddels is de temperatuur wel wat opgelopen, en stop ik tijdens deze ronde bij de pauzeplek om de bidons bij te vullen.
Focus houden
De derde ronde begint hetzelfde als de tweede met de zware klim naar de top van de Ettelsberg. Met weer nieuwe bidons en de laatste repen en gels draait deze lus richting het westen. De klimmen van de laatste ronde lopen wat geleidelijker, en vooral de drie lange afdalingen zijn fijn om een klein beetje te kunnen herstellen. Inmiddels ben ik ook al 4 uur en 45 minuten onderweg, dus naast de benen beginnen ook mijn schouders en onderrug het wel wat zwaar te krijgen. Neemt niet weg, dat ik deze derde rond toch beter door kom dan de tweede, waarbij ik af en toe niet wist hoe ik boven zou komen. Aan het begin van de derde ronde, kom ik bij een andere tukker te rijden en onze tempo’s liggen mooi gelijk en samen rijden we de laatste ronde. Af en toe wat kletsen, en afwisselende kopbeurten maken het toch een stuk dragelijker en geeft ook wat afleiding om de zere benen te vergeten.
Halverwege de laatste ronde zit de meest technische afdaling van deze marathon. Eentje met veel rotsen en stenen en wat natuurlijke drops. Hij is goed te doen, maar na meer dan 5 uur in het zadel is het beste er wel af en is het vooral een kwestie van gefocust en gecontroleerd naar beneden komen. Datzelfde geldt voor één van de laatste afdalingen, die niet direct technisch is maar wel langzaam overgaat in een diepe watergeul met verraderlijke gaten. Hoewel ik in de tweede ronde een paar zware momenten had, ging de derde ronde weer goed. Tuurlijk heb je zere benen en ben je aan het afzien, maar ondanks dat heb ik er ook van kunnen genieten.
Typisch Duitse marathon
Mijn maatje in de laatste ronde waarschuwde me al voor het finale klimmetje. Als je de finish in zicht hebt, sturen ze je nog één keer tegen de ski-helling op dus een klein beetje reserve houden is noodzakelijk. Dit bleek een gouden tip want voor me zag ik ze al afstappen, en ook mijn maatje moest afstappen. Ik kon er nog net omheen sturen en ben (weliswaar met een oerkreet, en kramp in m’n bovenbenen) fietsend boven gekomen. Vanaf dat punt kan je over een mooie flowtrail afdalen en bolde ik na 6 uur 31 en ruim 3800 hoogtemeters over de finish (aldus Strava). Moe, maar zeker voldaan.
Deze marathon kan je wat mij betreft omschrijven als een typische Duitse marathon met veel lange klimmen over brede shötterwegen. Op een paar heel steile klimmen na, zijn ze allemaal goed te rijden en liggen ook de afdalingen er prima bij. Het is niet de meest technische marathon, al wordt je op een paar punten wel een beetje op de proef gesteld. Vooral in combinatie met de vermoeidheid is het dan opletten. De fysieke uitdaging zit vooral in kracht en uithouding.
We hadden een perfecte dag qua temperatuur en wat de kans dat ze mij hier nog eens aan de start zien is groot. De Willingen marathon is gaaf en erg goed is georganiseerd. Onderweg staat politie dat verkeer tegenhoudt bij het oversteken en er rijden verschillende motoren rond voor eventuele noodsituaties. De voorzieningen onderweg zijn goed geregeld qua eten en drinken, en ook na afloop staat er een stand waar je kan bijtanken. Toiletten en douches zijn aanwezig zodat je ook fris weer naar huis kan. Zoals gezegd is de marathon onderdeel van het Bike Festival en is er het hele weekend genoeg te beleven voor de mountainbike liefhebber.
foto’s via Sportograf
