Wat heb je gereden? Dat ken ik niet… Dat is bijna elke reactie van iemand die hoort welke trail we afgelopen jaar hebben gereden. De Rothaarsteig is een ‘Wanderweg’ in Duitsland, net als de (wellicht meer bekende) Hermansweg die we in 2020 al hebben gereden. Het Rothaargebergte is het hoogste gebied van Sauerland met als letterlijke hoogtepunt de Langenberg en de Kahler Asten. De Rothaarsteig start in Brilon en eindigt zo’n 150 km verderop in Dillenburg. Daartussen liggen ongeveer 3500 hoogtemeters te wachten.
Het hoog(s)tepunt naar de zon
Het is officieel een wandelroute, maar in Duitsland worden fietsers daar gedoogd zolang je je netjes en vriendelijk gedraagt. Een belletje op de fiets, vriendelijk groeten en vooral niet teveel haast maken als je wandelaars passeert. We starten om 6 uur in de ochtend net buiten Brilon en rijden naar het centrum van de stad. Voor het stadhuis staat de eerste steen met de route markering. We hebben een GPX op onze fietscomputer, maar de hele route wordt aangegeven met het rood witte logo van de Rothaarsteig. Een rood vierkantje met een gekantelde R dat je op bomen, palen of stenen die je langs de route ziet.
Dat het officieel een wandelroute is, merken we al vrij snel als we naar de top van de Langenberg klimmen. Door dikke rotsen en veel boomwortels worden we een aantal keren van de fiets gedwongen en klauteren we letterlijk de zon tegemoet. Want eenmaal op het hoogste punt hebben we een schitterend uitzicht over het Sauerland. De 843 meter hoge Langenberg is niet alleen het hoogtepunt van onze dag, maar ook van Sauerland. In de afdaling komen we zo nu en dan een trap tegen en in sommige gevallen is deze niet berijdbaar. Dat geldt natuurlijk ook voor de trappen die je soms heuvelop tegen komt.
Merida Ninety-Six
Dit avontuur rijd ik met de Merida Ninety-Six full suspension mountainbike. Eerder schreven we al over de Merida Ninety-Six 9000 RC en nu rijd ik met de Ninety-Six XT RC. Deze is met Shimano XT afgemonteerd en heeft een 32 tands voorblad. Ik rij met een set Roval carbon wielen en een 10/50 cassette. Ideaal bij deze mountainbike zijn de extra nokjes onder de bovenbuis, waar ik een CO2 pompje en patronen kan monteren. Ook heeft het ruimte voor twee bidons, wat zeker met de zomerse temperaturen erg goed van pas komt. Sterker nog, we rijden allemaal met een rugtasje met een derde bidon en heel veel eten. We schatten in dat we inclusief pauze zo’n 12 uur onderweg zijn, waarvan 9 à 10 uur op de fiets. De ervaring leert dat er die in de bossen van Sauerland geen overkill aan eetgelegenheden is, dus we zorgen dat we alles zelf mee hebben.
De Merida Ninety-Six heeft een dropper post, die in de steile afdalingen heel goed van pas komt. Hiermee manoeuvreer je toch een stuk makkelijker naar beneden, en gaan de steile en technische afdalingen aanzienlijk makkelijker dan met een vaste zadelpen op je fiets. Het is een XC mountainbike die gemaakt is om mee te racen, maar ook tijdens een marathon tocht zoals dit rijdt hij erg fijn.
Glooiend naar het zuiden
Daar waar de route in het begin vooral heel steil omhoog en naar beneden gaat, wordt dit gaandeweg de route een stuk glooiender. Als we Winterberg gepasseerd zijn, hoeven we bijna niet meer van de fiets vanwege een te steile klim. Het tempo ligt aan het begin ook erg laag en we zijn al vier uur onderweg als we de eerste pauze in Winterberg nemen. Bij de Duitse bakker nemen we het er van met Kaffee und Kuchen voor we weer verder naar het zuiden gaan. Onderweg hadden we bij een kraantje van een dichte herberg al wel de bidons gevuld, maar het eten kwam allemaal uit onze eigen rugtas.
Op dat moment wisten we niet dat dit onze eerste en laatste pauze plek was, want onderweg komen we met enige regelmaat voor een dichte deur te staan. We wisten dat de maandag een klein risico was en inderdaad was ‘Ruhetag’ het bordje dat we helaas te vaak tegen zijn gekomen.
Genieten en afzien tegelijk
De steile en technische trails gaan over in mooi lopende en glooiende beklimmingen en afdalingen. Wel met veel stenen, boomwortels en rotspartijen maar prima op de fiets te doen. Met de verhouding van een 32 voorblad en 10/50 cassette is deze route prima te doen. Het tweede deel van de route kent heel veel kale heuvels, en je ziet dat er nog heel veel kap werkzaamheden gaande zijn in het bos. Dit levert wel hele mooie uitzichten op, maar ook de vraag waarom er zo massaal gekapt wordt. Op kilometer 120 komen we een wandelaar tegen die zijn flesje water vult met het water dat vanuit de berg naar beneden stroomt. Is dit wel betrouwbaar? Het is een local, en hij wandelt hier vaak en vult altijd zijn flesje hier. Het water is schoon, omdat er geen koeien in de bergen lopen en er dus geen bacteriën in het water komen. We vullen allemaal onze bidons, al hopen we stiekem toch nog een eetgelegenheid tegen te komen voor een hapje en drankje.
Dat blijkt vergeefse hoop. Als we al ruim 10 uur op pad zijn, komen we langs een blokhut van de plaatselijke ‘Vogelshutzverein’. We nemen een kijkje en treffen vier mannen die met een biertje op de veranda zitten. We worden hartelijk ontvangen en uiteraard kunnen we daar een colaatje meedrinken, al worden we wel voor gek verklaard als ze horen dat we de Rothaarsteig in één dag rijden. De mannen vertellen ons ook dat de schorskever alle dennenbomen aantast, waardoor er zo massaal bomen gekapt moeten worden.
Rothaarsteig: Check!
Het colaatje doet ons goed en de laatste 1,5 uur gaan lekker. We naderen Dillenburg en het plaatselijke kasteel kan je al van ver zien. We zijn er bijna, al slingert de route nog met een mooie boog en een steile klim om het stadje. Dat is mentaal nog wel even afzien als je denkt dat je er al bent. Net voor zessen rijden we dan echt Dillenburg binnen, richting het stadsparkje waar het eindpunt van de Rothaarsteig ligt. In het park staat een grote houten pilaar met de grote gekantelde R van de Rothaarsteig erop. Een fotootje als bewijs, en snel richting de plaatselijke pizzeria voor een (alcoholvrij) biertje en stevige pizza.
De Rothaarsteig is niet de meest bekende trail, maar daarom niet minder gaaf. Op voorhand was er niet heel veel informatie over te vinden, en gingen we vooral op pad met de ervaring van de Hermansweg. mocht je die al eens gereden hebben, dan blijkt de Rothaarsteig iets vriendelijker maar met ruim 150 km en 3500 hoogtemeters nog steeds erg uitdagend. Het eerste deel kent wat meer technische trails en steile klimmen en afdalingen, waarbij je een aantal keer van je fiets moet. Het tweede deel is wat dat betreft wat vriendelijker, maar ook zeker niet te onderschatten. Houdt er rekening mee dat je onderweg weinig pauzeplekken tegenkomt, en zeker op een Duitse ruhetag op jezelf bent aangewezen.
Alle gegevens en de route kan je vinden in mijn Strava file.
