Na de wedstrijd in Markelo is de zomerstop van de Broekhuis MTB Cup begonnen. Maar in september gaat de laagdrempelige competitie voor jeugd en volwassenen gewoon verder met de wedstrijden in Aalten, Almelo en Oldenzaal. Tijdens de laatste wedstrijd spreek ik twee van de initiatiefnemers van de competitie, die me vertellen waarom ze hiermee zijn begonnen.
In een gat gesprongen
Beide fietsers. Beide vaders en beide met een liefde voor de mountainbike. Jos van Nederpelt en Johan Nengerman zitten samen in het bestuur van de overkoepelende stichting van deze competitie in Oost-Nederland. De derde man is André te Pas. Ze zagen een gat en sprongen daarin met wat begon als de FPS Bouw MTB Cup. Jos: “In de regio zijn heel veel jonge renners die het leuk vinden om wel een keer een wedstrijdje te rijden, maar niet allemaal naar de LJC-wedstrijd willen rijden.”
Jos van Nederpelt en Johan Nengerman
LJC staat voor de Landelijke Jeugd Competitie, waarin jeugd van 8 tot 14 jaar verspreid over Nederland serieuze mountainbikewedstrijden kan rijden. Los van het feit dat het soms flinke reisafstanden met zich meebrengt voor gezinnen, is de competitie ook niet per se laagdrempelig voor beginners. Tijdens een informatieavond bij de Stofwolk in Eibergen, steken daarom een aantal verenigingen in regio Oost de koppen bij elkaar. Van Nederpelt: “Toen is ervoor gekozen om naar het idee van de Veluwse Wintercompetitie een vergelijkbare competitie in onze regio op te zetten”.
Verenigingen organiseren
Inmiddels maken acht verenigingen onderdeel uit van de competitie, waarbij ze om beurten een wedstrijd organiseren. Per wedstrijd neemt de vereniging de organisatie op zich. Jos legt uit: “Wij stellen als stichting de faciliteiten beschikbaar. Dus de website, inschrijving, stuurbordjes, noem maar op. En de lokale verenigingen organiseren zelf een eigen wedstrijd. En daar stellen we bewust niet heel veel eisen aan.”
“Toiletten en EHBO, dat zijn eisen die wel gesteld zijn. En we vinden het leuk als er een microfonist en er muziek is. Maar de verenigingen bepalen eigenlijk zelf het rondje”, vertelt Jos. Johan Nengerman vult hem aan: “Het moet laagdrempelig zijn. Dus het parcours mag best uitdagend zijn, maar je moet wel rekening houden met de instapmountainbikers. Dus bijvoorbeeld een chicken run of A-B-lijn op technische stukken.”
“Hier in Markelo was het vingertje opsteken en er stonden meteen tien man klaar.” Johan heeft het dan over de vrijwilligers waar de verenigingen zelf voor verantwoordelijk zijn. En inderdaad, van mensen op de parkeerplaats die het verkeer instrueren, personen achter de bar voor koek en zopie of de terreinknechten; de vrijwilligers met oranje hesjes zijn veelvuldig aanwezig. De stichting biedt een draaiboek voor de verenigingen en Johan vult aan: “Maar ook met een paar vrijwilligers kun je dit neerzetten.” Jos: “Met een man of tien is het redelijk goed te doen.”
Instappen voor volwassenen
Hoewel de competitie uit de behoefte van de jeugd is ontstaan, was het meteen duidelijk dat ook volwassenen moesten kunnen racen met elkaar. Waarom?, vraag ik aan Johan, die zelf ook fanatiek meerijdt in de competitie: “Je hebt de voorgroep en de achtergroep in de wedstrijden en ook in de achtergroep is er strijd. Niks is leuker dan strijd met elkaar”. Ik vul hem aan: “Ook voorin is er strijd hoor.” Johan: “Ja, maar wel vriendschappelijk allemaal. Het maakt eigenlijk niet uit wie er wint, als je maar lol hebt met elkaar.” Dat beaam ik, terwijl Johan lachend zegt: “Ouwehoeren, buiten spelen en wedstrijd rijden, zoals wij zeggen.”
Jos en Johan zijn ook trots op de G-categorie. Een aparte wedstrijd voor mensen met een beperking, die met hulp van een begeleider toch kunnen deelnemen. Jos: “De vraag kwam heel simpel gezegd. Bij de Veluwse MTB Competite doen ze het ook en ze vroegen: kunnen jullie daar ook ruimte voor maken? En toen hadden wij zoiets van; als het in de tijdwaarneming kan, waarom niet? Mooi! En er is altijd wel een groep van vijf of zes renners die meerijdt.” En ook de dames rijden in een aparte categorie, zowel bij de jeugd als de volwassenen: “Het aantal dames wisselt nog per wedstrijd, maar ze vinden het ook echt heel leuk met elkaar.”, zegt Johan.
Tijdwaarneming
Toch proef ik aan alles dat Jos en Johan vooral trots zijn op de tijdswaarneming. Niet alleen de techniek, maar ook de mensen die het faciliteren. De registratie middels de stuurbordjes met een chip zorgt ervoor dat de rondetijden van deelnemers automatisch en live zichtbaar zijn op internet. Johan: “Henk Wolters en Jan van Steenlandt zijn er iedere week en verzorgen dat. Daar zit veel voorbereiding in en het werkt altijd; want geen tijdwaarneming, geen wedstrijd.”
Zijn er verder wensen, mannen? Ja, zeggen de mannen. Hulp in het bestuur van meer vrijwilligers is welkom. Jos: “Ja, bijvoorbeeld iemand voor de social media.” Johan: “En het is leuk als de jeugd groeit. De jeugd is de toekomst en als de jeugd het leuk vindt, dan krijg je vanzelf de doorstroom naar de overige categorieën.” En wat dat betreft kan ik dit concept beamen, want ouder en kind kunnen op dezelfde dag rijden zonder lange wachttijden tussendoor en de rest van de gezinsleden is ook altijd iets te beleven langs het parcours. En mochten opa en oma er niet bij kunnen zijn, dan kunnen ze online de tijdwaarneming volgen.
Meer over de MTB Cup.
